Što je toliko karakteristično za skoro sve bendove post metal, nu-škole? Konstantno pretjerivanje u pokušavanju da budu najbolji, najglasniji, najtetoviraniji, najeksponiraniji, a od muzike, iliti od kvaliteta, ni traga. Većina su takvi, više opterećeni imidžem nego svojom muzikom, i onda lagano tonu u pretjerivanju. Jizzlobber su sušta suprotnost toga. Ako su većina bendova nu-škole muzički sterilni, Jizzlobber su nu-intelektuala. Ili su stoner metal? Ima li ikakve važnosti?
No, prije svega, nisu ameri, već francuzi, i iako mogu da zvučim pomalo isključiv, nacionalista, imaju kulturne predispozicije koje ih dižu mnogo iznad prosjeka, a i svi smo svjedoci buđenja i jačanja francuske scene koja je u posljednjih petnestak godina iznjedrila nevjerovatna imena, a opet je uspjela da ostane relativno izolovana od svijeta i učaurena u svome svijetu. 2 + 2 = 4. Drugo, iako stvarno na momentima zvuče poput Faith No More, ipak su to samo momenti i nisu plagijatori (i dosta više sa FNM paralelama).
Jedino što bih naveo je moderna, prenaglašena produkcija. Sve se čuje na mjestu, ali su gitare jednostavno prenaglašene. Gain je suviše jak, suviše prašti zvuk, i to pretjerivanje vremenom će svako uho da prepozna i da ga umori.
Ovo je prvo izdanje benda. Pet pjesama i minimum raspoloživih informacija, no, svaka je pjesma na mjestu i siguran sam u kvalitet narednih izdanja.
Nikola Franquelli